بیماری اسکیزوفرنی چیست؟
شیزوفرنی یک اختلال مزمن و جدی است که بر شیوه‌ی تفکر، احساس و رفتار فرد مبتلا اثر می‌گذارد. اسکیزوفرنی مانند دیگر اختلال‌های ذهنی، شایع نیست، اما می‌تواند بسیار ناتوان‌کننده باشد. از هر ۱۰۰۰ نفر، تقریبا ۷ یا ۸ نفر در طول زندگی‌شان به اسکیزوفرنی مبتلا خواهند شد.
این اختلال باعث می‌شود افراد مبتلا، صداهایی را بشنوند یا چیزهایی را ببینند که وجود خارجی ندارند. آنها ممکن است تصور کنند که افراد دیگر، ذهن آن‌ها را می‌خوانند، افکارشان را کنترل می‌کنند یا برای صدمه زدن به آنها نقشه می‌کشند. این تصور می‌تواند برای افراد مبتلا به اسکیزوفرنی ترسناک باشد و سبب انزوا و بیقراری شدید آنها شود. این حالت، برای اطرافیان آنها هم می‌تواند نگران‌کننده باشد.
افرادی که دچار اسکیزوفرنی هستند، ممکن است گاهی از ایده‌های عجیب یا غیرعادی صحبت کنند که این ادامه‌ی گفتگو را با آنها دشوار می‌سازد. آنها ممکن است ساعت‌ها بدون حرکت یا صحبت بنشینند. گاهی‌ اوقات این افراد کاملا خوب به نظر می‌رسند، تا این که شروع به صحبت کردن درباره‌ی افکارشان می‌کنند.
اسکیزوفرنی بر جامعه و خانواده‌ها هم اثر می‌گذارد. بسیاری از اسکیزوفرن‌ها، در پیدا کردن شغل و‌ مراقبت از خودشان مشکل دارند، بنابراین ممکن است به کمک دیگران متکی باشند. نگرش‌ها و باورهای منفی درباره‌ی اسکیزوفرنی شایع هستند و گاهی باعث می‌شوند این افراد تمایلی به صحبت کردن درباره‌ی این اختلال و درمان آن، پیدا نکنند.

علائم اسکیزوفرنی چیست؟

نشانه‌های اسکیزوفرنی به سه طبقه‌ی گسترده تقسیم می‌شوند:

    نشانه‌های مثبت

    نشانه‌های منفی

    نشانه‌های شناختی

نشانه‌های مثبت:

نشانه‌های مثبت، رفتارهای روان‌پریشانه‌ای هستند که به‌طور کلی در انسان‌های سالم دیده نمی‌شوند. افرادی که نشانه‌های مثبت دارند، ممکن است ارتباط‌شان را با برخی از جنبه‌های واقعیت از دست بدهند. برای بعضی از افراد، این نشانه‌ها گذرا هستند، اما برای دیگران، این نشانه‌ها با مرور زمان، ثابت می‌مانند. نشانه‌ها گاهی شدید و گاهی به سختی قابل‌ مشاهده هستند. شدت نشانه‌های مثبت ممکن است به این بستگی داشته باشد که بیمار تحت درمان هست یا نیست. نشانه‌های مثبت شامل موارد زیر می‌شوند:

توهمات:
توهمات، تجربیات حسی هستند که بدون وجود محرک بیرونی رخ می‌دهند. این توهمات در هر یک از پنج حس می‌توانند بروز کنند (بینایی، شنوایی، بویایی، چشایی یا لامسه). «صداها» (یا توهمات شنیداری) شایع‌ترین نوع توهمات در اسکیزوفرنی هستند. بسیاری از افرادی که به اسکیزوفرنی مبتلا هستند، صداهایی را می‌شنوند. این صداها می‌توانند درونی باشند، یعنی از ذهن خود فرد نشأت بگیرند، یا می‌توانند بیرونی باشند که در آن صورت، بیمار احساس می‌کند فردی با او در حال صحبت کردن است. این صداها ممکن است درباره‌ی رفتار فرد با او صحبت کنند، فرمان انجام کارهایی را به او بدهند یا او را از وجود خطری آگاه سازند. گاهی اوقات صداها با هم صحبت می‌کنند و افرادی که دچار اسکیزوفرنی هستند به این صداها جواب می‌دهند. اسکیزوفرن‌ها ممکن است مدت‌ها پیش از آنکه خانواده یا دوستان‌شان متوجه مشکل شده باشند، این صداها را بشنوند.

انواع دیگر توهم عبارتند از: دیدن افراد یا اشیایی که وجود خارجی ندارند، بوییدن رایحه‌هایی که هیچ‌کس جز فرد اسکیزوفرن متوجه آنها نمی‌شود و حس اینکه کسی با انگشتان نامرئی در حال لمس کردن بدن آنها است، وقتی هیچکس کنار آن‌ها نیست.

هذیانات:
هذیانات، باورهای اشتباهی هستند که فرد عمیقا به آن‌ها اعتقاد دارد و این باورها با فرهنگ او سازگار نیستند. هذیانات تداوم دارند، حتی زمانی که برای حقیقی نبودن یا منطقی نبودن آنها مدرک وجود دارد. افراد مبتلا به اسکیزوفرنی می‌توانند هذیاناتی داشته باشند که به نظر عجیب و غریب می‌آیند، از قبیل این که همسایه‌ها می‌توانند با امواج مغناطیسی، رفتار آنها را کنترل کنند. همچنین، آنها ممکن است باور کنند کسانی که در تلویزیون می‌بینند، پیغام‌های خاصی را خطاب به آنها می‌گویند یا ایستگاه‌های رادیویی، افکار آن‌ها را با صدای بلند برای دیگران پخش می‌کنند. این هذیانات را «هذیانات اشاره» می‌گویند.

گاهی‌اوقات، آنها باور دارند شخص دیگری هستند، مثلا یک شخصیت مشهور تاریخی. آنها ممکن است هذیانات پارانویایی داشته باشند و تصور کنند که دیگران می‌خواهند به آنها آسیب برسانند. مثلا با خیانت، حمله، مسموم کردن، جاسوسی کردن یا نقشه کشیدن علیه آنها یا نزدیکانشان. این باورها «هذیانات گزند و آسیب» نام دارند.
اختلالات تفکر:

اختلالات تفکر، شیوه‌های غیرعادی یا ناکارآمد فکر کردن هستند. یک شکل از آن، «تفکر آشفته» نام دارد. حالتی که در آن، فرد در مرتب کردن افکارش یا برقرار کردن رابطه‌ی منطقی میان آنها، مشکل دارد. در این مواقع، او ممکن است به صورت نامفهوم سخن بگوید، طوری که درک گفته‌هایش سخت باشد. اغلب به این حالت، «سالاد لغت» می‌گویند. شکل دیگر «وقفه‌ی تفکر» نامیده می‌شود. حالتی که در آن، فرد ناگهان صحبت خود را با فکر کردن به چیزی، قطع می‌کند. وقتی دلیل وقفه‌ی صحبتش را از او ‌بپرسند، ممکن است به یاد نیاورد و بگوید آن فکر از ذهنش پریده است. در نهایت، فردی که اختلال تفکر دارد، ممکن است کلمات بی‌معنایی بسازد یا به عبارتی، «واژه‌سازی» کند.

اختلالات حرکت:
این اختلالات ممکن است به شکل حرکات هیجانی ظاهر شوند. فردی که اختلال حرکت دارد، ممکن است حرکات خاصی را به دفعات تکرار کند. از سوی دیگر، چنین فردی ممکن است دچار بُهت (یا کاتاتونی) شود. کاتاتونی حالتی است که در آن فرد نه حرکت می‌کند و نه به دیگران واکنش نشان می‌دهد. امروزه، کاتاتونی به ندرت رخ می‌دهد، اما زمانی که درمانی برای شیزوفرنی وجود نداشت، این حالت بیشتر شایع بود.

نشانه‌های منفی:
نشانه‌های منفی به آشفتگی‌ احساسات و رفتارها مربوط می‌شوند. تشخیص این نشانه‌ها به عنوان بخشی از اختلال، دشوارتر است و می‌توان آنها را با نشانه‌های افسردگی و حالت‌های دیگر، اشتباه گرفت. این نشانه‌ها شامل موارد زیر می‌شوند:
    یکنواختی احساسی (کاهش ابراز احساسات از طریق حالات چهره یا لحن صدا)
    کاهش لذت از زندگی روزمره
    مشکل در آغاز و ادامه‌ی فعالیت‌ها
    کاهش صحبت کردن
افرادی که نشانه‌های منفی دارند ممکن است برای کارهای روزمره‌شان به کمک نیاز داشته باشند. آنها ممکن است از بهداشت فردی غفلت کنند.
این ویژگی‌ها سبب می‌شوند که آن‌ها تنبل به نظر بیایند یا تمایلی به کمک کردن به خودشان نداشته باشند؛ اما این مشکلات، نشانه‌هایی هستند که از اسکیزوفرنی نشأت می‌گیرند.

نشانه‌های شناختی:

نشانه‌های شناختی برای بعضی از افراد نامحسوس است؛ اما برای دیگران، این نشانه‌ها شدیدتر هستند و بیماران ممکن است تغییراتی را در حافظه یا جنبه‌های دیگری از تفکرشان مشاهده کنند. تشخیص نشانه‌های شناختی به عنوان بخشی از اختلال، مانند نشانه‌های منفی، ممکن است دشوار باشد. این نشانه‌ها، اغلب با انجام آزمایش‌های خاصی قابل‌شناسایی هستند. نشانه‌های شناختی موارد زیر را در بر می‌گیرند:

    عملکرد اجراییِ ضعیف (ضعف در توانایی درک اطلاعات و استفاده از آن‌ها برای تصمیم‌گیری:

 اختلال در تمرکز و توجه:

    اختلال در حافظه‌ی فعال (ضعف در توانایی استفاده‌ی فوری از اطلاعات پس از فراگیری آنها)
اسکیزوفرنی، مردان را اندکی بیشتر از زنان مبتلا می‌کند و احتمال ابتلا به آن در تمام گروه‌های نژادی در سراسر جهان ممکن است. نشانه‌هایی از قبیل توهم و هذیان معمولا در سنین بین ۱۶ و ۳۰ سال آغاز می‌شوند. مردان نشانه‌ها را کمی زودتر از زنان تجربه می‌کنند. شایع‌ترین سن ابتلا به اسکیزوفرنی، اواخر نوجوانی و اوایل بزرگسالی است. پس از ۴۵ سالگی، احتمال ابتلا به اسکیزوفرنی غیرعادی است. اسکیزوفرنی به ندرت در کودکان دیده می‌شوددر ضمن تشخیص اسکیزوفرنی در نوجوانان می‌تواند مشکل باشد. دلیلش این است که نخستین نشانه‌ها می‌توانند شامل تغییراتی در روابط دوستانه این افراد، افت نمرات درسی، مشکلات خواب و زودرنجی شوند، رفتارهایی که میان نوجوانان شایع است. ترکیبی از عوامل وجود دارند که می‌توانند اسکیزوفرنی را در بیش از ۸۰ درصد جوانانی که در معرض خطر ابتلا به این بیماری هستند، پیش‌بینی کنند. این عوامل، انزوای فرد و کناره‌گیری از دیگران، زیاد شدن افکار و تردیدهای غیرعادی و سابقه‌ی خانوادگی روان‌پریشی را شامل می‌شوند. این مرحله‌ی قبل از روان‌پریشیِ اختلال را دوره‌ی «مقدماتی» می‌نامند.

آیا اسکیزوفرن‌ها خشن هستند
اکثر اسکیزوفرن‌ها خشن نیستند. در حقیقت، اکثر جنایات خشونت‌آمیز را کسانی مرتکب می‌شوند که دچار این اختلال نیستند. اسکیزوفرن‌ها به احتمال زیاد، بیشتر به خودشان صدمه می‌زنند تا دیگران. سوءمصرف مواد مخدر می‌تواند شانس خشن شدن فرد را بالا ببرد. بالاترین خطر خشونت زمانی است که فرد روان‌پریش درمان نشده باشد، اما با آغاز درمان، از شدت خطر به میزان چشمگیری کاسته می‌شود.

اسکیزوفرنی و خودکشی
افکار و رفتارهای خودکشی‌گرایانه میان اسکیزوفرن‌ها بسیار شایع است. اسکیزوفرن‌ها نسبت به افرادی که بیماری روانی ندارند، زودتر می‌میرند. دلیل آن تا حدی به خاطر خودکشی میان آن‌ها است.

چه چیزی سبب اسکیزوفرنی می‌شود؟

بر اساس تحقیقات، عوامل متعددی شناسایی شده‌اند که در خطر ابتلا به اسکیزوفرنی نقش دارند.

ژن‌ها و محیط

مدت‌هاست که دانشمندان می‌دانند اسکیزوفرنی گاهی‌ اوقات در خانواده‌ها موروثی است. این بیماری در کمتر از ۱ درصد جمعیت کل اتفاق می‌افتد، اما این رقم، در کسانی که فامیل درجه‌ی یک آنها، مثل والدین، برادر یا خواهر دچار این اختلال هستند، به ۱۰ درصد می‌رسد. کسانی هم که فامیل درجه‌ی دو آنها (عمه، خاله، عمو، دایی، پدربزرگ، مادربزرگ یا عموزاده‌ها و عمه‌زاده‌ها) اسکیزوفرنی دارند، بیش از جمعیت کل، به اسکیزوفرنی مبتلا می‌شوند. بالاترین خطر برای دوقلوهای یکسانی است که والدین‌‌شان اسکیزوفرنی دارند. احتمال ابتلا به این اختلال در این افراد ۴۰ تا ۶۵ درصد است. اگرچه این روابط ژنتیکی، قوی هستند، بسیاری از اسکیزوفرن‌ها وجود دارند که عضوی از خانواده‌شان به این اختلال مبتلا نیست و برعکس، بسیاری از افراد وجود دارند که یک یا چند عضو از خانواده‌شان اسکیزوفرن هستند، اما خودشان دچار این اختلال نشده‌اند.
دانشمندان معتقدند که ژن‌های مختلف زیادی به خطر افزایش‌یافته‌ی اسکیزوفرنی کمک می‌کنند، اما هیچ ژن تکی به تنهایی سبب این اختلال نمی‌شود. در واقع، تحقیقات اخیر نشان داده است که نرخ جهش‌های نادر ژنتیکی در اسکیزوفرن‌ها بالاتر است. این اختلافات ژنتیکی شامل صدها ژن مختلف می‌شوند و احتمالا رشد مغز را به صورت‌های مختلف و نامحسوسی مختل می‌کنند.
از آنجا که دلایل اسکیزوفرنی همچنان ناشناخته است، درمان‌ها روی از بین بردن نشانه‌های بیماری متمرکز هستند. درمان‌ها شامل داروهای ضدروان‌پریشی و درمان‌های روانی-‌اجتماعی مختلف می‌شوند. تحقیقات درباره‌ی «مراقبت‌های ویژه‌ی هماهنگ»، جایی که این عوامل (مدیر پرونده‌ی بیمار، بیمار، درمان دارویی و درمان روانی-اجتماعی) به طور گروهی با هم مشارکت می‌کنند، نتایج امیدبخشی را برای بهبود نشان داده است.

مشورت با روانپزشک: